நான் சந்தித்த மனிதர்கள் சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்

 

                          நான் சந்தித்த மனிதர்கள்

           

                                      

                     சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்

                     நம் வாழ்க்கைப் பயணத்தில், நாம் பல் வேறு மனிதர்களை சந்திக்கின்றோம். சில பேர் நமக்கு நல்ல பாடத்தை புகட்டுவர். அதாவது இவரைப் போல் இருக்க வேண்டும் அல்லது இவரைப் போல் இருக்க கூடாது என்று. அது போல் நான் சந்தித்த சில மனிதர்களை நான் இங்கு உங்களுடன் பகிர உள்ளேன்.

                   நான் முதல்வராக பணிபுரிந்த பள்ளியின் பெற்றோர் அவர். நன்கு படித்து ஒரு நல்ல பதவியில் இருப்பவர், அவருடைய மனைவியும் நல்ல பதவியில் உள்ளார். அந்த நபர் மிகவும் அமைதியானவர், நான் சில சமயங்களில் நினைத்ததுண்டு “எப்படி இவ்வளவு அமைதியாக இருக்க முடிகிறது, சிரித்த முகத்துடன் எதிர் கொள்ள முடிகிறது என்று. நமக்கு சாதகமான விஷயமோ அல்லது இல்லையோ எது என்றாலும் சட்டென்று ரியாக்ட் செய்ய மாட்டார். அந்த விஷயத்தை நன்கு உள் வாங்கி process செய்து பின்பு  ரியாக்ட் செய்வார்.

                  நம்மால் இயலவில்லையே, வடிவேல் கூறுவது போல் ,” நமக்கு இன்னும் பயிற்சி வேண்டுமோ”?, என்று நானே எனக்குள் கூறியதுண்டு. அந்த நபரின் மகன் எங்கள் பள்ளியில்  படித்து வந்தான். அவர் பள்ளிக் கட்டணம் செலுத்த வருகையில், தவறாமல் என்னை  வந்து பார்த்து விட்டு போவார். அவரிடம் பேசியப் பின் நிறைய விஷயங்களை எப்படி கையாளுவது என்று சிந்தித்து உள்ளேன்.

                 நான் பணி  புரிந்த பள்ளியில், ஆரம்பத்தில் பெற்றோர் வாகனங்களை , பள்ளி வளாகத்தின் உள்ளே அனுமதித்திருந்தோம், பின்பு மாணவர்கள் மற்றும் பள்ளி வாகனம் அதிகரிக்க கா லையிலும் , மாலையிலும் பெரும்  நெரிசலை சந்திக்க நேர்ந்தது. அதன் காரணமாக பள்ளி நிர்வாகம் , பள்ளி வாகனம் மற்றும் ஆசிரியர் வாகனத்தை மட்டும் அனுமதிக்க முடிவு செய்து. மற்ற வாகனங்களை அனுமதிக்க மறுக்க ஆணை பிறப்பித்தனர். நாங்களும் பின்பற்றினோம். ஆனால் பெற்றோர்களிடம் பெரிய அதிருப்தியை சந்திக்க நேரிட்டது.

               அப்படி இருக்கையில், பள்ளி கட்டணம் மற்றும் புத்தக கட்டணம் செலுத்த அந்த பெற்றோர் பள்ளி வந்திருந்தார். கேட் அருகிலேயே செக்யூரிட்டி அவர் வண்டியை தடுத்து நிறுத்த , அவர் மிகவும் கடுமையாக செக்யூரிட்டி இடம் நடந்து கொண்டார் போலும். கட்டணம் அனைத்தையும் செலுத்திவிட்டு, புத்தகம் வாங்கி என்னை பார்க்க என் அறைக்கு  வந்தார்.

               ஆரமிக்கையில் வழக்கம் போல் பொறுமையாக பேசினார். “ என்ன மேடம், புதுசா ரூல்ஸ் போட்டிருப்பது போல் தெரியுது என்றார்” நான் எங்கள் சிரமத்தை எடுத்து கூறினேன். அனைத்தையும் கேட்டு விட்டு, மற்றவர்களுக்கு ஓகே மேடம் , ஆனால் அதை என்னிடமும் follow பண்ண சொல்லக் கூடாது என்றார். உடனே நான்,” சார் ரூல்ஸ் எல்லாத்துக்கும் ஒண்ணுதான சார் என்றேன்”,

               “அப்ப சரி மேடம் , என் வண்டியில் என் அலுவலக தொகை ஒரு லட்சம் உள்ளது அத்தொகை காணமல் போனால், நீங்கள் தான் பொறுப்பு”, என்றார். எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. சமாதனம் செய்ய முயன்று, அவரை என் அறையை விட்டு வெளியே அழைத்து  வந்தேன்.

               நன்கு பேசிக்கொண்டிருந்த அவர் திடீரென்று நாங்கள் வழங்கிய புத்தகப்  பையை தலையில் வைத்துக் கொண்டு, “சரி மேடம் நான் போய்  வருகிறேன், ரொம்ப நன்றி”, என்ற  படி நடக்கலானார். “சார், சார்” என்று நான் அழைக்க, “அப்புறம் என்ன மேடம் , வண்டிய உள்ள விடமாட்டேன்னு சொல்லிடீங்க என்ன செய்யறது “,என்றார். சற்று நேரத்தில் அவர் நடந்துக் கொண்ட விதம் என்னை  வியப்படையச் செய்தது.

               எவ்வளவு பொறுமை, நிதானம் என்று வியந்து பார்த்த நான், இன்று அவரின் நடவடிக்கையைப் பார்த்து திகைத்துப் போனேன். பின்பு அவரிடமிருந்து புத்தகப் பையை வாங்கிக் கொண்டு அவர் வண்டியை எடுத்து வருமாறு கூறினேன். பின்பு அவர் சென்றார் என்னை  அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்திவிட்டு.

               மற்றொருமுறை, நாங்கள் குடும்பத்தோடு வெளியே  சென்றிருந்தோம். அது  ஏதோ ஒரு விசேஷ நாள், நினைவில் இல்லை. அனைத்து ஹோட்டல்களும் நிரம்பி வழிந்தன. பின்பு தேடி ஒரு பெரிய ஹோட்டல் கிடைத்தது, சென்று உணவு ஆர்டர் செய்து அமர்ந்திருந்தோம். ஆனால் உணவு வர தாமதமானது. பொறுமை இழக்கும் தருவாயில் உணவு வந்தது.

               ஒரு வழியாக வந்த உணவை சாப்பிட ஆரமித்தோம். அருகில் உள்ள டேபிளில் ஒரு டிப் டாப் ஆசாமி வந்து அமர்ந்து, அவரது உணவை ஆர்டர் செய்தார். ஆனால் அவருக்கு உணவு வந்தபாடில்லை. இதை கவனித்த நான் , “பார் எவ்வளவு பொறுமையாக உட்கார்ந்துள்ளார், உணவு வர சற்று நேரம் தாமதமே உங்களை கோபம் அடையச் செய்தது, அவரைப் பார்”, என்று என் மகன்களிடம் கூறினேன்.

               என் மகன்களும் எப்படி இவ்வளவு அமைதியாக இருக்கிறார் என்று வியந்துப் போனார்கள். நாங்கள் ஒரு வழியாக கை கழுவ செல்கையில், அந்த நபரிடம் ஆர்டர் பெற்று சென்றவரிடம்  என் கணவர், “சார் அவரிடம் ஆர்டர் வாங்கியதை மறந்துவிட்டீர்களா, உணவு கொண்டு வரவில்லையே “,என்றார். அவர் ஒரு வித சிரிப்புடன் ,” இல்ல சார் ஞாபகம் இருக்கு,” என்றார்.

               என் பெரிய மகன் எப்போதுமே மெதுவாக தான் உணவு உட்கொள்வான்.ஆதலால் நாங்கள் மூவரும் அவனை துரிதப்படுத்திக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு சத்தம் கேட்க திரும்பினோம், அருகிலிருந்த நண்பர் வாந்தி எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். நன்கு குடித்திருப்பார் போலும், அது தான் அவரது அமைதிக்கான காரணம். இது தெரியாமல் நான் அவரை புகழ்ந்து தள்ளினேன்.

               அப்போது அந்த பணியாளர் வந்து , “ சார், மேடம், இவர் எங்கள் வாடிக்கையாளர் , இது பார் வசதியோட உள்ள ஒரு restaurant . இவர் பாரில் சென்று குடித்து விட்டு இங்கு வந்து வாந்தி எடுத்து பின்பு உணவு உண்ணுவார், இது தெரிந்து தான் , நான் தாமதப்படுத்தினேன்”, என்றார்.

               “மேலும் நீங்கள் குடும்பத்தோடு வந்துள்ளீர்கள், நீங்கள் சென்றதும் அவருக்கு உணவு கொண்டு வரலாம் என்று எண்ணி தாமதப்படுத்தினேன்,” என்றார். என் மகன்கள் என்னைப் பார்த்து “நாங்களும் இப்படி அமைதியா இருக்கவா?”, என்று கேலி செய்தனர். விறுவிறுவென்று வெளியே வந்தோம், பசி மயக்கத்தில் வரும்போது கவனிக்க தவறிய ,” பார் வசதி இங்கு உண்டு “, என்ற வாசகம் CFL வெளிச்சத்தில் எங்களைப் பார்த்து சிரிக்க , நாங்களும் தான்.